Geen producten in de winkelwagen.
Details
Dit jaar is het 80 jaar geleden dat er een einde kwam aan vijf jaar oorlog in Nederland, Fryslân, Wonseradeel en dus Pingjum. Dat ging niet zonder slag of stoot en Pingjum kreeg op 16 en 17 april 1945 de volle laag toen Canadese vlammenwerpers het dorp onder vuur namen om de daar gelegerde Duitse sluipschutters en mitrailleursnesten uit te schakelen. Slechts 17 huizen bleven onbeschadigd, zes dorpelingen sneuvelden, maar ook bijna vijftig Duitse soldaten kwamen om het leven. Pingjum vormde tijdens de bevrijdingsgevechten met Makkum, Wons en Zurich een lastige hindernis voor de geallieerden, zoals het dat in mei 1940 ook was geweest voor de Duitsers.
Hoewel er in het verleden wel door een paar mensen herinneringen zijn opgeschreven over met name de bevrijding van Pingjum, is het nooit gekomen tot een uitgave waarin de verschillende verhalen samenkomen en zelfs na tachtig jaar blijken nog veel dingen niet verteld te zijn. De Tweede Wereldoorlog leeft nog steeds bij de mensen die het meemaakten zelfs al waren ze nog maar klein.
De oorlog was zoveel meer dan goed en fout, verzet of landverraad. Het was voor de jongsten ook spanning: de door het dorp marcherende soldaten, het stiekem zingen van vaderlandslievende liedjes, zonder daar het gevaar van in te zien, het verboden portret van koningin Wilhelmina in de christelijke school, maar ook het op de bon zijn van levensmiddelen, brandstof en bijvoorbeeld kleding en schoenen, ingekwartierde Duitsers, onderduikers, verzet, angst voor verraad: de oorlog was vijf jaar lang aanwezig in het hele dagelijkse leven van jong en oud.
In Pingjum in de Vuurlinie komen al deze, en vele andere, facetten van de bezettingstijd aan bod.
