De wylde iris - gedichten

Details

Louise Glück (1943-2023) wie in Amerikaanske dichter, dy’t yn 2020 de Nobelpriis foar literatuur krige foar ‘har ûnmiskenbere poëtyske stim dy’t mei sobere skjintme it individuele bestean universeel makket’.

Sels sei se: ‘Myn gedichten binne fertikale gedichten. Se stribje en grave. Se dije net út, se lizze net út. Fleurige poëzy bestiet net, alteast amper de muoite fan weromtinken wurdich.
Krekt omdat gelok foarby giet, sjoch ik dat as bûtengewoan tragysk. De dea is faak oanwêzich, mar de dea kin my net skea dwaan, net mear as it libben.’

Anke Mulder-Piebenga oer har driuw om dizze bondel oer te setten: ‘In pear moanne nei dat myn man begroeven wie krige ik tafallich, as hie it sa moatten, de dichtbondel The Wild Iris fan Louise Glück yn hannen. Ik blêde der yn om en it earste gedicht, dat ek ‘The Wild Iris’ hyt, pakte my daliks. It gie oer in blom djip yn ’e grûn dy’t yn de maitiid wer boppe komt, mar wat wie de betsjutting? Gie dit oer dea en werberte, oer hoop, striid en it finen fan in nij lûd, in nije stim? Ik tocht: dit moat ik oersette nei myn memmetaal. Nei dat earste gedicht koe ik net ophâlde en fielde ik it hieltyd better oan: de natuer wurdt brûkt as metafoar, der wurdt ús in spegel foarhâlden. De planten yn de gedichten hawwe net allinne har eigen stim, mar ek de stim fan de Skepper. En sa leit hjir no de hiele bondel.’