Anton yn it museum

Details

Anton komt fan ’t bêd, klaait him oan, yt, en nimt de bus nei kantoar. Alle dagen wer. Op in dei sjocht Anton in poster fan in skilderij, hy lit de bus trochride en giet nei it museum.
En dan wurdt alles oars…

Mirjam van Houten (1977) wurke as sjoernalist en tekstskriuwer, mar yn 2010 goaide se it roer om en lei har ta op it skriuwen en yllustrearjen fan berneboeken.
En mei sukses, oant no ta ferskynden fiif berneboeken fan har hân:
Tije (2016) – oersetten yn it Faeröersk en selektearre foar de IBBY-honourlist
By beppe útfanhûs, oersetten yn it Faeröersk, Ladinysk en Noardfrysk, bekroand mei de Diet Huber yllustraasjepriis
Jelle en Juf (2022), yn 2025 bekroand mei de Simke Kloostermanpriis
It Grutte Pake en Beppe Foarlêsboek (2023)
Anton yn it museum (2025) – de printen yn dit boek makken yn de simmer fan 2024 diel út fan de eksposysje Verhaald – Verbeeld yn museum Belvédère op It Hearrenfean.
It wurk wie fan febrewaris – 11 maaie 2025 te sjen yn de Koppelkerk yn Bredevoort, as ûnderdiel fan de eksposysje: Verhalen Verbeelden Vrijheid.

Irene Klompmaker: “Anton yn it museum is in boek foar bern, mar in ferhaal foar folwoeksenen. It lit sjen wat de krêft fan keunst is. Hoe’t it kleur oan it libben jaan kin en bliid makket. En hoe’t it ynspirearje kin ta it meitsjen fan mear keunst om sa wêr oaren bliid te meitsjen en te ynspirearjen. It boek sels ynspirearret ek: de moaie foarmen fan de keunstwurken dy’t Anton makket, nûgje grutte broer Seppe (6 jier) út om ek te knutseljen, foarmen te knippen en te kleurjen.” Lês hjir Irene har folsleine resinsje.

Recensie Aukelien Weverling: Om kwart voor acht ‘s ochtends eet Anton ‘een hardgekookt eitje en een boterham met frambozenjam’. Daarna pakt hij de bus naar zijn werk. Het regent als hij de bus pakt. De lezer kijkt van buitenaf een beslagen bus binnen, waarin een vrouw worstelt met een regenpak, een klein jongetje heeft de damp van het raam gewist zodat hij naar buiten kan kijken. Mooi zijn de met potlood getekende details in de illustraties, die fijntjes afsteken tegen de verf. 

In laconieke zinnen beschrijft prentenboekenmaakster Mirjam van Houten de situatie: „Op kantoor heeft Anton een bureau met veel mappen […] Anton vindt zijn werk niet echt leuk, maar ook niet heel erg vervelend. Het gaat wel.” We zien Anton zitten achter zijn bureau. Hij heeft zijn aandacht gevestigd op een ketting van paperclips die hij aan het maken is. Overal op zijn bureau liggen dichtgeslagen mappen met gele post-its. Van Houten weet de verveling die meekomt met grijze dagen en duffe kantoorbanen goed te vangen. Daardoor wordt het contrast dat zij langzaam aanbrengt ook zo indrukwekkend.
Op een dag rijdt de bus Anton voorbij, hij ziet hem niet, want hij staart naar een schilderij op een poster. Als hij dat in het echt wil zien moet hij naar een museum. Vanaf die woorden speelt Van Houten met heldere kleuren, die fel afsteken tegen de grauwe sleur van alledag „Anton koopt een kaartje en dan mag hij de schilderijen in het echt zien.” Hij ziet bloemen,vogels. Van Houten gebruikt neonroze in de schilderijen die Anton ziet in het museum, die fel afsteken tegen een lichtgrijze achtergrond en de in donkere kleding gehulde Anton. Ze trekken de aandacht van de lezer, zoals ze de aandacht van Anton hebben gegrepen. Als hij thuiskomt is alles veranderd. De schilderijen laten hem niet meer los en als hij de volgende ochtend wakker wordt, zit er zelfs een sip vogeltje uit een van de schilderijen op zijn bed. Hij mist de bloemen, de kleuren uit het museum.
Het is het laatste duwtje dat Anton nodig heeft om naar Kwast en Co te gaan. Het is het begin van een nieuw leven als kunstenaar.

Anton in het museum is tweetalig uitgebracht. Dat is maar goed ook, want dit boek dat vertelt hoe kunst de sleur doorbreekt en het leven bijzonder maakt is er daardoor voor alle Nederlandse lezers.

Bron: NRC