Geen producten in de winkelwagen.
Details
Ik bin in lytse koffer út Frankfurt am Main en ik sykje myn baas, wêr is er toch tein?
Als muren konden praten, de muren van Theresienstadt… Maar muren houden zich niet voor altijd en eeuwig stil. Dankzij Ilse Weber (1903-1944) weten we wat ze gezegd hebben, zij heeft de muren het verhaal laten doen. Ilse liet als dichter zelf een koffer praten, in een roetzwarte oorlog. Ilse Weber, die als nachtzuster in het kinderziekenhuis in Theresienstadt altijd een sneeuwwit schort droeg, werd een kleine ster, zonder het te weten of op sterrendom uit was. Licht of duister: dichters hebben overal woorden. Want het zwijgen zou het allerlaatste zijn.
Wat in koffer seit is ontstaan na het verzoek van Inez Timmer (1955), in voorbereiding op het theaterprogramma ‘Holocaust-Hollywood, de kinderen van Ilse Weber’, in 2020 in première gegaan. Eppie Dam had al eerder liederen voor haar vertaald, waaronder het beroemde ‘Lili Marleen’, reeds geschreven in 1915, maar in 1941 pas overal bekend geworden. Omdat er toen alweer een oorlog was.
Jinke Stoker: “De fersen binne flot te lêzen en alhiel net dreech. Se binne dêrom geskikt foar elkenien. Ek minsken dy’t net fan gedichten en fersen hâlde, kinne hjir wat fan har gading yn fine. It bliuwt altyd in wichtich ûnderwerp; wat der yn de Twadde Wrâldkriich bard is, meie wy nea ferjitte.” Lês hjir Jinke har hiele resinsje >>
